"... we houden van het kijken naar smaragd, en vooral omdat dit groen het fraaist is van alle..."

"...zo verzachtend is het zuivere groen van deze edelsteen voor vermoeide ogen..."

Plinius de Oudere, Romeins schrijver en vlootcommandant. Zijn Historia Naturalis is een indrukwekkende bundeling van de kennis van zijn tijd, zowel feiten als fabels, en over onderwerpen variërend van mineralogie en geografie tot biologie.

"Smaragdus Mons" en zijn omgeving was het enige smaragdwingebied binnen de grenzen van het Romeinse rijk. In het Habachtal in Oostenrijk, een andere vindplaats van smaragdhoudend gesteente binnen het Romeins territorium, is nooit enig bewijs gevonden van mijnbouw in de Romeinse tijd. De vroegste vermelding van deze Europese smaragdvallei vinden we in feite pas terug in een koninklijke briefwisseling uit 1669 n.Chr. Uit analyse van de enkele bewaard gebleven Romeinse sieraden met edelstenen blijkt dat Rome ook al smaragd importeerde uit India, waarschijnlijk via de haven van Berenike. Plinius beschreef hoe keizer Nero naar gladiatorengevechten keek door een smaragden kijkglas. Hoewel zijn identificatie van het "kijkglas" waarschijnlijk onjuist was, is Plinius wel de eerste geweest die smaragd als een vorm van beryl omschreef. Het wetenschappelijk bewijs hiervoor kon pas in de 19e eeuw worden geleverd.